Kafiye
published on 20:51
leave a reply
Bir şiir oldum. Aşıkların birbirine okudukları. Yarım kaldım, çünkü hep başkasına okundum. Bir oldum. Bir oldum birlikte okundum. Yarım kaldım zannetmiştim. Meğerse yarımı bulmamışım. Bir eksiklik değildi yokluğun. Bilmiyordum ki nasıl tam olunur. Bir şeyler eksikti, dünya eksik değil miydi? Değilmiş. Dünya tammış. Eksik olan ben imişim. Artık biliyorum. Bir olmanın huzurunu. Kafiyelerin tamamlanması için neler gerektiğini. Birkaç kelime zannediyordum. Meğerse onları yazan imiş. Sevgi zannediyordum. Meğerse sevilen imiş. Şair oldum. Yazdım şiirimi. Mürekkebim bitmiyor. Ben de yazıyorum. Yazıyorum ki tarihe düşsün bu şiir. Nasıl koymalı son noktasını. Bilmiyorum. Son mısranın güzelliği tüm şiirin onu söylemek için yazılmasında değil midir?
0 yorum: